Vorige week had ik twee avonden om nog lang te koesteren. En allebei in Spakenburg. Nogal wiedes (een mooie ouwerwetse uitdrukking trouwens!) hoor ik u denken. Ons dorp staat bekend om zijn warme onthaal, al is het nog zo guur buiten, dus dat verbaast ons niets. En na vierentwintig Spakenburgse jaren, kan ik het daar geheel mee eens zijn.
Dinsdagavond had ik een klusje in de beroemde geluidsstudio van Paul aan de Garnalenweg, waar elk losliggend snoer nog herinnert aan Jan, zijn aimabele vader, nestor van de halve vaderlandse showbusiness en ons alweer zes jaar geleden ontvallen. Op zo’n moment komen alle parafernalia die in de studio hangen, even tot leven en zie je hem weer zitten achter de mengtafel, om strijkend door zijn baard achteloos een schuif te verzetten, waarop alles ogenblikkelijk beter klonk!
Het kwam me goed uit hier te zijn, want ik was gelijk verlost van alle politieke breinbazen met hun oeverloze poeha op tv. Mijn bestaanszekerheid steeg in deze studio sowieso al tot grote hoogte!
Na afloop gingen mijn zoon en ik naar het eerste en enige restaurant dat ooit op zondag open was, om onovertroffen Chinees te eten. Naar bleek vanwege zijn 50-jarige jubileum, zat de hele zaak van voor tot achter bomvol en kwamen we niet om het enthousiasme van de gastvrije gastheer zelve heen. We schoven aan en voor we het wisten, genoten we van de vijfde gang. Het nagerecht hebben we niet afgewacht, iets waar ik eerlijk gezegd nog spijt van heb.
Donderdag werden we verwacht op het Spuiplein voor een ‘wild- en wijnavond’ verzorgd door het restaurant tegenover het andere restaurant, dat bij de Spakenburgse culinaire liefhebbers geen van tweeën nadere aanbeveling behoeft. Behalve een uitgebalanceerd menu, was ons gemêleerde gezelschap al evenzeer aan elkaar gewaagd. Aan de lange tafel zaten onder meer een notaris, gourmand van het eerste uur, zijn vrouw, bezig met een nog te verschijnen boek, waarvan een plaatselijke kunstenares de omslag al smaakvol heeft ontworpen, de mooie uitbaatster van de overbekende chocolaterie, die elke trip naar Brugge om chocola te kopen overbodig maakt en natuurlijk de initiator van de avond, een flamboyante fysiotherapeut, met meer kennis van zaken dan menig specialist bewegingsleer.
Als er ook nog een verwarmingsman, een advocaat en iemand met verstand van auto’s bij was geweest, had je hier dus kunnen spreken van de ideale kennissenkring!
Voor hetgeen uitgeserveerd werd, vijf gangen wildbereiding met bijpassende sauzen en garnituur, zou wijlen Johannes van Dam minstens een 8 1/2 hebben gegeven.
Maar het allerbelangrijkste was wel het geanimeerde gezelschap zelf, dat elkaar zelden treft en maar zijdelings kende. Een kersttafel waardig!
En dat is het nou, wat mij na zes jaar ‘buutennolletje’ te zijn, nog steeds treft: het is goed om elders te zijn, maar nog beter om van tijd tot tijd terug te komen in dit ontvankelijke Spakenburg.
Simon Carmiggelt draaide het om: Ik wou dat ik niet uit Amsterdam kwam, dan ging ik er met vakantie heen!
Of voor avonden zoals deze.
Ik wens u allen mooie feestdagen en pas op malkander!
Nick van Gasteren
Nick van Gasteren 