Handvaardigheid

Toen ik onlangs het coverartikel van het Nederlands Tandartsenblad haalde door mijn blijkbaar ongewone beslommeringen als 71-jarige tandarts (“Ik ga door tot ik erbij neerval!”) en als even overjarige muzikant (“Ik ben niet gauw humeurig, maar wel als ik niks in de muziek kan doen!”), kwam mijn hele Nijmeegse studietijd in scènes voorbij.

Alsof ik nadien nooit meer iets meegemaakt had!

De studie tandartsenij kenmerkte zich destijds vooral door zijn uitermate schoolse aanpak met presentielijsten, controles op wat je deed en het ongezouten afgekat worden door zaalassistenten bij het beoordelen van je praktische vaardigheden.

Marineofficier worden leek me aangenamer.

Dat de staf op deze manier de schijn van superioriteit hooghield, was evident: je moest er wat voor doen om toegelaten te worden tot het illustere tandartsengilde.

Was je er niet tegen opgewassen, dan had je het slecht.

Het meest schrijnende slachtoffer van deze willekeur was Harry, een jaargenoot, die zijn hele studietijd bij zijn moeder in Arnhem woonde en derhalve de support van broodnodige makkers-in-survival ontbeerde.

Hij werd regelmatig op een uiterst naargeestige manier weggezet als de man die er niks van bakte.

Immers, alle kronen en inlay’s die we prepareerden moesten we zelf modelleren en in goud gieten, waarna ze pas na goedkeuring geplaatst mochten worden bij de patiënt.

Harry werd geen enkele goodwill gegund.

 “Het ontbreekt hem aan handvaardigheid” was botweg de opinie van het dentale establishment dat heerste over het practicum.

We vonden elkaar bij de eindscriptie.

Paco, een blauwzwarte Antilliaan en ook min of meer een outlaw, Harry de gedoodverfde loser en ik, die door de muziek zelden op tijd op de practica verscheen.

We sloegen de handen ineen om de studie quasi wetenschappelijk af te ronden met een onderzoek, dat merendeels bestond uit het verzamelen en overschrijven van bijsluiters.

Voor de eerste bespreking nodigde Harry ons uit in Arnhem, waar zijn moeder een maaltijd serveerde, zoals we die in geen maanden genuttigd hadden.

Timide als altijd, reageerde hij aarzelend op het verzoek van mamá: “Harry, laat je vrienden je hobby eens zien”.

Hij nam ons mee naar een enorme zolder en we stonden perplex!

Vóór ons strekte heel Beieren zich op tafelformaat uit: landschappen, treinen, sporen, wissels, stationnetjes, huisjes, bruggetjes, en minimensjes.

Alles zelf gemodelleerd, gefreesd, gekotterd en geboord!

Nota bene door de tandheelkundestudent wiens vullingen en inlay’s  werden afgekeurd, omdat hij geen “handvaardigheid” bezat!

Of omdat het Harry maar was?

Wie zal het zeggen.

We zijn alle drie afgestudeerd.

Harry is controlerend tandarts geworden en werd een autoriteit op het gebied van de Sociale Tandheelkunde.